Wat ik een heel lastige vraag vond en me heel erg voor schaamde was het volgende: ik was in opname om 'beter' te worden, maar toen ik bij begon te komen raakte ik zo in paniek dat ik stiekem terug begon te braken. Ik viel af in opname en om het niet te laten merken naaide ik gewichtjes in mijn ondergoed. Toen ze erachter kwamen vroegen ze me: "Als je toch niet wilt bijkomen en iedereen voor de gek houdt, waarom ben je dan hier?" Ik wist het zelf ook niet. Ik wilde gewoon niet naar huis want daar was het te moeilijk om te het nog te dragen. Ik had een sterke drang naar zorg van anderen, maar tegelijkertijd wilde ik niet bijkomen omdat ik schrik had dat die zorg dan weg zou vallen en niemand me nog iets waard zou vinden.
Daar voel ik me achteraf wel heel schuldig over want nu pas besef ik dat je ook zorg en aandacht kan krijgen op een positieve manier en niet alleen door je uit te hongeren.

Waar ik benieuwd naar ben is hoe jullie antwoord geven op de vraag; maar wat deed je dan? Als iemand mij dat vraagt sla ik dicht en kan en weet ik niet wat ik moet antwoorden. Rare vraag is het ook want wat gaat iemand dat aan wat ik deed voor de opname of nog steeds doe. Hebben jullie deze vraag ook gehad?

Als het kan zou ik graag deze vraag willen stellen aan jullie of anderen.
Denk je dat je enkel kan genezen als je aan een gezond gewicht zit. Ik heb een es, wil echt genezen want dit is slopend en niet leefbaar, maar langs andere kant wil je wel fysiek zo blijven en wil je niet dat je lichaam verandert. Liefst wil je stabiel blijven in gewicht, blijven eten, maar niet gaan eten om te blijven aankomen. Maar de enige manier om beter te worden is om eerst bij te komen hoor ik steeds weer. Nu lukt het mij om meer te eten dan voorheen en mijn gewicht stabiel te houden. Is dat niet voldoende en kan ik er zo ook niet van afgeraken door weer alles te leren eten maar niet de hoeveelheden vergroten of aantalen per dag (6x eten) te moeten doen?
Hopelijk snappen jullie mijn vraag/ bedenkingen een beetje.

Liefs,
Margaux uit België

Lieve Margaux,

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Het is herkenbaar. Ik denk alleen wel dat het onmogelijk is; wel genezen maar tegelijkertijd zo vast houden aan een gewicht, een maximaal aantal keer eten op een dag of bepaalde hoeveelheden van producten. Als daar nog allemaal regels omheen zijn, kan je naar mijn mening niet spreken van genezen zijn. Eerder van een situatie waarin je het voor jezelf leefbaar hebt gemaakt. Je geeft aan dat je dat nu nog niet ervaart. Ik zelf overigens ook niet hoor! Ik heb een gezond gewicht, maar voel me nog zeker niet genezen. Júist omdat ik nog zo vreselijk veel regels heb en controle wil hebben/houden in het eten. Ik denk dat iemand zichzelf voor de gek houdt als hij/zij zegt genezen te zijn en op een gezond gewicht zit, maar nog wel heel strikt is in hoeveel gegeten mag worden en zeker van bepaalde 'slechte' producten. Dat klinkt niet erg vrij. En het blijft dan heel erg gaan over eten/figuur/gewicht. Vaak zit er meer achter en is het denk ik belangrijk om te onderzoeken waaróm je zo graag fysiek niet wil veranderen; waar ben je bang voor? Wat denk je dat er gebeurt als je aankomt?

Ik hoop dat ik je een klein beetje geholpen heb door te schrijven hoe ik het zie. Heel veel succes en blijf er voor vechten. Dan doe ik dat ook :-).

Liefs Marije

Lieve Margaux,

Dezelfde vraag heb ik mijzelf enkele maanden geleden gesteld. En hetzelfde antwoord heb ik van de deskundigen hierop gekregen. Maar niet van mijzelf. Een eetstoornis is iets mentaals, een specifieke houding ten opzichte van eten. Als je die houding (dus alle specifieke regeltjes en angst omtrent eten en aankomen) los kunt laten, ongeacht welk gewicht je bezit, ben je mijns inziens eetstoornisvrij. In theorie is het dus mogelijk wat je schetst (behalve dan dat je een gezond gewicht moet hebben om officieel van die diagnose af te geraken ... ) Hier ben ik dus mee gaan experimenteren, in de eerste plaats alleen al om die deskundigen te bewijzen dat zij niet altijd de waarheid spreken en dat zelfs hun rotsvaste overtuigingen niet voor iedereen hoeven te gelden. Het is gelukt; in een week of zes heb ik de gebrekkige ruimte in mijn hoofd gebruikt om die geheel te vullen met het juiste, om zo de wortel van mijn eetstoornis te verbannen uit mijn hersenpaleis. Het grappige is echter dat het je daarna niet meer boeit hoe vaak en hoeveel je eet, dat die controle volledig omgezet is in zachtheid en acceptatie en dat je lichaam vervolgens vanzelf naar het gewicht reist dat voor haar het beste is. En dat dat oké is. Je geest vindt het zelfs fijn, want het gaat daardoor beter functioneren. Het is een opmerkelijke weg, waar je heel veel wilskracht voor nodig hebt, maar je kunt in de praktijk dus ook eerst mentaal en dan lichamelijk terug op het juiste spoor geraken. Een ongezond gewicht behouden echter, neen, dat gaat niet. Dat moet je ook niet willen, je ik die van jezelf houdt :)

Liefs, Zonnestraal

Dat is wel fijn als je met een ervaringsdeskundige kan praten en hij/zij vertelt over zijn eigen ervaringen en ook gênante dingen daarin. Als je het aan iemand vertelt die je bv. vertrouwt, maar na iets echt schaamtevols gezegd te hebben over je eetstoornis en je merkt dan aan die persoon, dat ze je dan echt anders benaderen nadien (alsof je gestoord bent oid.) dat doet echt wel pijn.

Bedankt voor alle reacties op de video! We zullen de vragen meenemen voor een volgende video. Als je nog meer vragen hebt: stel ze gerust! ♥

Hoe weetje welke therapie het best bij je past?

Hoe ga je om met schuldgevoelens en de gedachtes tijdens het eten?

Ik heb een vraagje, Ik heb de griep en ik moet op bed blijven liggen. En ik vind het heel moeilijk om ik me zelf geen eten gun om ik niet beweeg. En ik moet een eetlijst volgen. Hoe ga ik hier het beste mee om?

Beste proud2bme, Ik zit bij hulpverlening en ik voel me niet erdoor gesteund om ze me steeds op de weegschaal laten staan, in de computer staat dat het goed met me gaat bij hun maar ik voel me niet goed, Ze denken meeten als je een eetlijst kan volgen (wat ik ontzettend moeilijk vind om te doen) Dat je hersteld bent. Maar ik durf heel veel produchten niet te eten. ALs ik buiten mijn lijstje eet raak ik gestress of als ik het niet kan volgen voel ik me gefaald. Ik heb ook heel veel druk op school, Ik Ben zo vermoeid en depressief. Ik kan het echt niet meer, Hebben jullie tips ik wil zo graag goede hulp. :/

Ik word altijd zo triest van dit soort berichten van mensen met een eetstoornis. Het is 2019 en nog steeds gaat het in vele of.. blijkbaar de meeste behandelingen alleen om.. het eten en evt. gewicht. Als dat maar goed is. Terwijl voor jou dan de hel van herstel en hoe nu verder met mijn leven of het leven überhaupt net (weer) aan het beginnen is en je vaak diverse angsten krijgt of weer onder ogen moet komen, waar je mee moet dealen en bijna niemand van de hulpverlening neemt je dan ECHT serieus en praat er maar een beetje omheen, zo van dat komt vanzelf wel, of het komt wel goed hoor..of wat zou je daar (zelf) aan kunnen doen.. om je zogenaamd gerust te stellen of te helpen met zulke antwoorden.

Waar ligt de grens tussen nog niet genezen en iedereen is wel bezig met eten en gewicht?

Heb je wel eens gestolen om aan eetbuivoedsel te komen?